Κυρία Αστυνομία, δεν βλέπεις τι γίνεται στην Πανεπιστημίου 58;

Στην Πανεπιστημίου 58 (νυν «Ελευθερίου Βενιζέλου»), ακριβώς πίσω από τη στάση των τρόλεϊ και ελάχιστα μέτρα από την πλατεία Ομονοίας, παπατζήδες «εργάζονται» πυρετωδώς καθημερινά για να βγάλουν κι αυτοί -με τον «τίμιο», λαμογίστικο ιδρώτα τους- τα προς το ζην.
Πώς τούς βλέπουν καθημερινά χιλιάδες πολίτες και ούτε ένας αστυνομικός;
Μήπως παίζει κανένα «λάδωμα»; Μήπως παίζει καμιά αδιαφορία; Δεν θα έπρεπε να έχουν μαζέψει κάμποσους από δαύτους; Διότι κάποιοι ανυποψίαστοι ή τυχοδιώκτες περαστικοί ενδίδουν στο στημένο παιχνίδι τής σπείρας των παπατζήδων, παίζουν κι αυτοί, και εξανεμίζονται τα λεφτά τους εν ριπή οφθαλμού.
«Καλά να πάθουν...», θα πείτε κάποιοι από εσάς. «Ας μην έπαιζαν...», θα συνεχίσετε.
Εντάξει, όσοι ενδίδουν, σίγουρα μπαίνουν στην ανίκητη διαδικασία τού τζόγου. Όμως, δεν σημαίνει πως επειδή υπάρχουν ανόητοι (ή, αν θέλετε, πείτε τους και «μαλάκες»), θα πρέπει να πάμε στο άλλο άκρο και να απενοχοποιήσουμε τούς απατεώνες παντός είδους.
Όσο για τη μέθοδο που δρουν οι παπατζήδες, είναι η εξής:
Κατ' αρχάς, επιλέγουν πολυσύχναστα μέρη, που να προσφέρουν όμως και τη δυνατότητα εύκολης διαφυγής. Συνήθως είναι 4 άτομα· ο ένας παίζει με τα χαρτιά και οι άλλοι τρεις υποκρίνονται ότι είναι περαστικοί που τούς κέντρισε το ενδιαφέρον, το παιχνίδι.
Εκμεταλλεύονται, λοιπόν, την τάση που έχει κάθε άνθρωπος, όταν δει κόσμο μαζεμένο να πλησιάσει για να μάθει τι συμβαίνει, και δημιουργούν την αίσθηση ότι εκεί μπορεί ο οποιοσδήποτε να αποκομίσει εύκολο κέρδος. Όταν ένας διαβάτης «τσιμπήσει» και κοντοσταθεί να παρακολουθήσει τι γίνεται, αρχίζει να μπαίνει σε εφαρμογή το κυρίως σχέδιο.
Κάποιος από την «παρέα» ποντάρει ένα μεγάλο ποσό στο φύλλο που «υποθέτει» ότι είναι το σωστό, ο παπατζής αναποδογυρίζει το φύλλο και πράγματι, εκεί είναι ο «παπάς». Φυσικά, το ανακάτεμα είχε γίνει με τρόπο που δεν θα μπορούσε να μπερδέψει ούτε άνθρωπο με σοβαρά προβλήματα όρασης. Όταν όμως σε δουν ότι είσαι διατεθειμένος να ποντάρεις, αρχίζουν τα ταχυδακτυλουργικά. Εσύ δεν είσαι εξοικειωμένος στο παιχνίδι και θα επιλέξεις σχεδόν σίγουρα ένα από τα λάθος φύλλα. Αν όμως, κατά παρέκκλισιν τής στατιστικής επιλέξεις το σωστό, αυτοί σού ζητάνε να βάλεις πάνω από το φύλλο τα χρήματα που ποντάρεις και μέχρι να το κάνεις συνεχίζεται το ανακάτεμα. Που σημαίνει πως θα τα φέρουν έτσι, ώστε να είναι σίγουρα νικητές.
Τώρα... Αν σού πάρουν τα λεφτά, είναι αρκετά δύσκολο να γυρίσουν αυτά στην τσέπη σου. Αμέσως μετά τη δική σου «ήττα», κάποιο από τα υπόλοιπα μέλη τής σπείρας θα κερδίσει, ώστε ο παπατζής να τού δώσει τα χρήματα που εσύ έχασες. Αυτός τα βάζει στην τσέπη του και την κοπανάει μέχρι να φύγεις εσύ (το «θύμα») και να μην υπάρχει κίνδυνος. Διότι είναι και κάποιοι που εκνευρίζονται όταν συνειδητοποιούν εκ των υστέρων την παγίδα, οπότε, εκεί τα εναπομείναντα μέλη τής σπείρας προσπαθούν να τον καλμάρουν, να τού εξηγήσουν πως έχασε τίμια κ.λπ., κ.λπ..
Άλλωστε, οι αποδείξεις τού «εγκλήματος» είναι από τη φύση τού συγκεκριμένου «παιχνιδιού» λιγοστές. Ποιο δικαστήριο θα ενοχοποιήσει μια κούτα (δηλαδή, το «τραπέζι» όπου παίζεται ο «παπάς»); Ακόμη και τα χαρτιά που θα μπορούσαν να αποτελούν ένα πειστήριο, πετιούνται με συνοπτικές διαδικασίες σε κάποιον υπόνομο ή -εν γένει- μέρος που δεν γίνεται να ανευρεθούν.
Επιμύθιο: Υπάρχουν πολλοί τζόγοι, αλλά η απώλεια χρημάτων στον «παπά» κάνει τον άνθρωπο που τα απώλεσε να αισθανθεί μαλάκας.
Όσο για την αστυνομία, αυτή κοιμάται τον δικό της ύπνο, στον οποίο κυριαρχεί η «αγωνιώδης» απορία της «Εδώ παπάς, εκεί παπάς, πού είν’ ο παπάς;»...

ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ
βωβωβωβ